O tempo fuxía das presas, afogando co tictac do reloxo.
Namorara da quietude tan pouco presente no cotío. Loitaba nunha gaiola invisíbel, pedía socorro sen resposta. En van.
O tempo era demasiado efímero para que alguén se decatase da súa súplica. “Acougade!”, berraba con mágoa.
Pero era inútil.
Ninguén tiña tempo para o tempo.
